Rozpoczęcie działalności gospodarczej w Niemczech

(Fot.: pexels.com)

Podstawową formą aktywności przedsiębiorców na rynku jest prowadzenie działalności gospodarczej. Została ona uregulowana przez niemieckiego ustawodawcę w niemieckim kodeksie handlowym (Handelsgesetzbuch – dalej: HGB). Pojęcie działalności gospodarczej (Gewerbe) nie zostało zdefiniowane wprost w ustawie, jednak można je wyprowadzić
z § 1 ust. 2 HGB. Z Gewerbe mamy do czynienia w przypadku “samodzielnej, odpłatnej, skierowanej na mnogość umów, występującej w stosunkach zewnętrznych działalności w sferze gospodarczej”. Tak rozumiana działalność gospodarcza zawęża więc krąg osób mogących prowadzić własną działalność gospodarczą poprzez narzucenie wyżej wskazanych warunków. Prowadzi to do sytuacji, że osoby wykonujące tzw. wolne zawody, zajmujące się działalnością naukową oraz artystyczną wyłączone są spod regulacji HGB, a tym samym nie mogą prowadzić działalności gospodarczej.

Zakładając działalność gospodarczą należy nadać jej firmę. Przez firmę rozumie się nazwę, pod którą działa przedsiębiorca i pod którą się podpisuje, § 17 HGB. Przy tworzeniu firmy, należy mieć na uwadze kilka zasad, które obowiązują przy nadawaniu działalności gospodarczej nazwy. Należą do nich:

• zasada jedności firmy (Firmeneinheit), zgodnie z którą przedsiębiorca może posiadać tylko jedną firmę;
• zasada wyłączności (Firmenklarheit), która stanowi o tym, że firma musi się wyróżniać na rynku, § 18 ust. 1 HGB. Oznacza to tyle, że musi być ona sformułowana w taki sposób, żeby nie wprowadzała klientów w błąd. Sytuacja taka ma miejsce, kiedy nowa firma w sposób wyraźny odróżnia się od wszystkich innych firm działających w tym samym miejscu lub w tej samej gminie i które zostały wpisane do rejestru handlowego lub rejestru spółdzielni, § 30 ust. 1 HGB;
• zasada jawności firmy (Firmenöffentlichkeit) – firma podlega ujawnieniu we właściwym rejestrze handlowym, § 29 HGB;
• zasada prawdziwości firmy (Firmenwahrheit) – firma nie może wprowadzać osób trzecich w błąd, w szczególności co do osoby przedsiębiorcy oraz zakresu działalności, którą prowadzi, § 18 ust. 2 HGB;
• zasada trwałości firmy (Firmenbeständigkeit) – w przypadku zbycia firmy lub przejęcia w drodze dziedziczenia, firma może być prowadzona pod dotychczasową nazwą, przy spełnieniu określonych ustawą warunków, o czym stanowi § 22 HGB;

Kolejną kwestią jaka musi być wzięta pod uwagę przy tworzeniu firmy, jest oznaczenie rodzaju formy działalności jaką chcemy prowadzić. Zasady określenia firmy reguluje w sposób wyraźny § 19 ust. 1 HGB, a dokładniej punkt 1. Zgodnie z tym przepisem osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą do firmy musi dodać zwrot „eingetragener Kaufmann” lub „eingetragene Kauffrau” (kupiec rejestrowy/zarejestrowany handlowiec). Zwroty te mogą zostać użyte w formie skróconej jako e.K. lub w zależności od płci właściciela firmy – dla mężczyzny e.Kfm., dla kobiety – e. Kfr.

Po spełnieniu opisanych wyżej warunków nazwa firmy jest kompletna i w sposób dostateczny opisuje zarówno osobę przedsiębiorcy, jak i prowadzoną przez niego działalność.

Założenie działalności gospodarczej w Niemczech wymaga wpisu do rejestru handlowego (Handelsregister). Wpis ten jest niezbędny dla powstania działalności gospodarczej, jednak ma charakter deklaratoryjny, co oznacza że nie jest konieczny dla nabycia cechy przedsiębiorcy (Kaufmannseigenschaft).

Zgodnie z § 29 HGB każdy przedsiębiorca jest zobowiązany przy wpisie do rejestru handlowego podać nazwę firmy, miejsce i krajowy adres filii handlowej przedsiębiorstwa, w sądzie, w którego okręgu znajduje się firma. Są to informacje niezbędne, konieczne do wpisania działalności do rejestru handlowego.

Po wpisie do rejestru osoba zakładająca działalność gospodarczą zyskuje status przedsiębiorcy / kupca i może rozwijać swój biznes pod określoną firmą.